Cześć wszystkim! To coś, co chciałam zrobić od dawna, ale zawsze zwyciężały strachy. Strach, że się ze mnie śmieją, strach przed tym, co ludzie powiedzą, strach przed tym, co pomyślą rodzina i przyjaciele, strach, strach, strach... i powoli je puszczałam.

Dziś stoję twarzą w twarz z tymi wszystkimi myślami i zamykam im drzwi w twarz (chociaż moja córka powiedziała „Mamo, to już się nie nosi”, ale jeśli to mi pomoże, to wystarczy).

Chcę spróbować, nie mam studiów z zakresu pisarstwa ani literatury, ani żadnego innego nauczyciela, który uczyłby mnie dobrze pisać lub redagować, po prostu chcę to zrobić i tu jestem, siedzę przed moim laptopem, trochę sparaliżowana, piszę i kasuję co cztery słowa, ale moim celem jest kontynuacja, bo o to w życiu trochę chodzi, o stawianie czoła, o upadki, o podnoszenie się i kontynuowanie... Nauczyli mnie tego trochę rodzice, a trochę różne sytuacje i okoliczności w tej podróży po świecie, tego życia, które dzisiaj mnie dotyczy i tylko Bóg wie, czego się nauczę w następnym. Chociaż nie wiem tego na pewno, uważam, że jest więcej, bo musimy nadal pokonywać strachy, które spowalniają nasze doświadczenia uczenia się i gromadzenia skarbów w naszej duszy.