Cześć wszystkim! To coś, co chciałem/chciałam zrobić od dawna, ale zawsze zwyciężały lęki. Strach przed tym, że się ze mnie będą śmiać, strach przed tym, co powiedzą inni, strach przed tym, co pomyślą rodzina i przyjaciele, lęki i jeszcze więcej lęków, które stopniowo zaczęłam/zacząłem wypuszczać.
Dziś stoję naprzeciwko wszystkich tych myśli i zamykam im drzwi przed nosem (chociaż moja córka powiedziała mi "mamo, to się już nie używa", ale jeśli mi to służy, to wystarczy).
Chcę spróbować, nie mam wykształcenia w zakresie pisania ani literatury, ani żadnego innego kursu, który zbliżałby się do pisania lub redagowania w dobrym stylu, po prostu chcę to zrobić i oto jestem, siedzę przed swoim laptopem, lekko sparaliżowana/sparaliżowany, piszę i usuwam co cztery słowa, ale moim zamiarem jest kontynuowanie, bo o to w życiu trochę chodzi, o stawianie czoła, o upadki, o podnoszenie się i kontynuowanie... . Trochę nauczyli mnie tego moi rodzice, a trochę różne sytuacje i okoliczności tego przejścia przez świat, tego życia, które dziś mnie dotyczy i o którym tylko Bóg będzie wiedział, czego się nauczę w następnym. Chociaż nie wiem tego na pewno, wierzę, że jest coś więcej, bo musimy nadal pokonywać lęki, które spowalniają nasze doświadczenia uczenia się i gromadzenia skarbów naszej duszy.
Komentarze0